"Dragon of Hysteria", my solo exhibition in Flora Gallery, Dubrovnik, April 2024
Prijedlog i opis rada (radni naslov): „Eclipse of Eden“
- link na sličnu izložbu:
https://www.artsteps.com/view/645d3688d6ae75637ef4293d
Ovim postavom opisujem najstigmatiziraniji mentalni poremećaj na planetu: emocionalno nestabilni poremećaj ličnosti. Odlikuje se nejasnom slikom o sebi i kameleonštinom, nestabilnim i intenzivnim interpersonalnim odnosima, velikim amplitudama u raspoloženju (od euforije do depresije i natrag brzinom munje), samodestruktivnošću i impulzivnošću (opijanje i drogiranje, brza vožnja, samoranjavanje, shopingoholičarstvo).
Mnogo se bavimo rasizmom, mizoginijom, homofobijom, ksenofobijom, no aktivno izbjegavamo govoriti o svom zazoru od fizičkih i osobito psihičkih aberacija, a potonje su često demonizirane i preuveličano, predramatično prikazane u filmovima i pop-kulturi. Borderline je drugo naličje narcizma, crne kuge suvremenog društva, onaj fragilni, tužni i neshvaćeni fantom koji osjeća previše i preintenzivno u svijetu gdje je imperativ biti gramziva santa leda. Borderline se odlikuje i fragmentiranim sebstvom i vrlo je sličan simptomu višestrukih ličnosti, pa ga predstavljam kroz neonski šarenu lepezu svojih fluidnih identiteta u vječnoj preobrazbi. Poigravam se drukčijošću tako što ispitujem i istražujem različite, multiplicirane identitete koji su viskozni, metamorfoidni, i shvatila sam da sam queer, tj. ono Drugo, radikalno različito, izmješteno, začudno, pretjerano, teatralno, histerično, pomaknuto, nenormativno i ludičko.
Ognjevito je prisutna i moja opsesija mračnim božicama. Poziram kao mitološka bića koja su dio tog tamnog pandemonija, opasne i zavodljive gospodarice ljubavi, smrti, noći, kaosa, magije, okultnog i preobrazbe, i same moje fotoseanse svojevrsne su invokacije i poganski rituali, jer kroz njih dolazim u dodir s pretkinjama. Pritom izazivam povijesni pogled na žensku seksualnost kao opasnu, nepredvidljivu, kapricioznu, obavijenu velom misterije, sveproždiruću i fatalnu. Tamne božice (ponajprije iskonska pobunjenica Lilith i čarobnica Hekata, te sukube, vampirice i sirene), istovremeno predstavljaju ultimativnu moć i snagu kojom želim ponovno doseći svoju unutrašnju, imanentnu boginju, ali i razornost bolesti i traume, gdje igraju ulogu demona ili nemesis koji me proganja, dakle, proganjam samu sebe i tako i sama postajem dijabolična. Istovremeno sam hodajući falus i golema, zjapeća, halucinantna rana, prikazujući tango svoje drčnosti i krvareće fragilnosti i straha. Nekada je BPD bio shvaćen kao histerija, a prije nje manifestacije psihičkih bolesti ili otkloni od norme bili su tumačeni kao demonska opsjednutost, posesija đavlom, i dovodili do progona i spaljivanja „vještica“.
Stoga je tu i erotski i seksualni element (jer seksualnost je elementarni dio mog identiteta, ali i seks kao trauma) koji prožimam aromama nasilja, tuđeg fiziopsihološkog koje sam introjicirala unutra i usmjerila prema sebi u obliku samodestruktivnosti, i kroz taj preplet erotsko postaje izazivačko, predatorsko, osvetoljubivo, proždiruće, kažnjavajuće poput Medeje ili petrificirajuće poput Meduze – i opisujem ga kao perverznu seksualnost i parafilije, prožimajući užitak i bol. Hiperseksualiziranost je još jedan simptom traume.
U postavu nastojim rasplesti klupko i čvor svojih turbulencija i ambivalencija kroz ekstravagantna i ekstremna ili poznata ali distorzirana stanja tijela, gdje erotskim jezikom i jezikom transgresije izvlačim na površinu emocionalna previranja, bol i činjenicu traume koja pretvaram u metaforične egzotične biljke kroz nadrealan i halucinantan imaginarij. Analiziram neurodivergentnost, osjećaj drugosti, drukčijosti, izmještenosti, marginaliziranosti i neshvaćenosti zbog tabua i stigme kojima su psihički otkloni od norme i dalje obloženi, a društvo spektakla i sveproždirući narcizam otuđuju ono što je, patetično rečeno, autentično ili se osjeća takvim, proizlazeće iz najdublje nutrine, esencije i srži.
Te identitetske deformacije i transformacije prikazujem paradiranjem u obilju asortimana, ukrasa, maski, proteza, svega što naglašava teatralnu glomaznost žeđi i žudnje. Te proteze i elongacije služe teatru okrutnosti koji predstavljam. Tu su i kreveljenja, krabulje, hiperbolizirano predstavljanje vlastitog lika i likova iz kinematografije i pop-kulture (uglavnom glumice) od njih stvaram delirijske paralelne univerzume, a njihovu začudnost realiziram kroz nadrealizam, grotesku, karnevalsku kvalitetu motiva i slika, i mrvim stvarnost sebe i hibridnih likova, arhetipova koji zadobivaju futurističku dimenziju, i vanzemaljskih prikazanja. (To je svijet fantazije u kojem border mjesečari i roni, u hiperrealnim košmarnim ili pak izmijenjenim stanjima svijesti kroz distopijske krajolike uma i duha.).
Uz maske kao simbol persone, i istovremenu elongaciju sebstva, izobličujem i jezik, koji je naglašeno digitalan, distorziran, pa se koristim kolažiranjem, fotomanipulacijama te glitchevima, gifovima i videima koji miču doslovnost ilustrativnog prikaza i dekonstruiraju sliku, bivajući fenomenom za sebe. Oni su procjep i pukotina kroz koju stvarnost viri u astralne beskonačnosti i proklizuje u svijet fantoma, duhova, aliena, bizarnih beštija i akterica koje umjesto plastičnih operacija prolaze kroz digitalne malformacije, u nekoj vrsti transhumanizma. Intimno biva posve robotizirano i predano tehnologiji koja kroji nešto što bih opisala drukčijim kozmičkim zakonima. Stvarnost šizi, poigrava se, a likovi koje prikazujem djeluju kao opsjednuti. U gifovima, za razliku od autoportretnih fotki, glumice kao alteregoe iz holivudskih ili indie filmova pretvaram u lijepe monstrume i digitalne svećenice onostranog. Radove sam nabila makabričnim motivima kao što su kosturi i vampiri, gotičke spodobe, ali koji tu postaju nešto što ima kričavu, neonsku krv i duh. Postavila sam ih u utopijske i distopijske scenarije, gdje prvi ukazuje na želju za katapultiranjem u idealni svijet koji je za svakoga drukčiji, ali premrežen je zajedničkim točkma i silnicama, a drugi na ubačenost u suvremenost pesimističkih slutnji s potencijalom za katastrofu, za koju se ipak potajno nadamo da se neće desiti u našem životu. Ili u ovom postavu koji govori o BPD-u kao mojoj prizmi kroz koju promatram svijet, utopija i distopija su vulkanska egzaltacija i poniranje u ponore melankolije, i vrtoglavi, narkotizirani ples u dvorani razlomljenih zrcala.
